‘Tja meisje, je kiest er zelf voor om de zwarte piste te nemen op deze manier.’ Meewarig kijkt de psycholoog me aan tijdens het intakegesprek. Mijn huisarts raadde me deze therapeut aan, toen ik vroeg om een doorverwijzing. Zelf ben ik ook psycholoog. En nu bevond ik me – met mijn gezin – in een situatie waarin ik wel wat hulp kon gebruiken.
Ik leg uit dat ik geen liefdesrelatie meer heb met mijn man, maar samen met hem en onze twee dochters nog wel een gelukkig gezin vorm. En dat ik niet wil scheiden. Ik wil onze stabiele thuisbasis intact houden, samenwerken als ouders, en ook nog goede vrienden blijven. En ik wil dat we beiden de mogelijkheid hebben om een nieuwe liefdesrelatie aan te gaan.
Slecht idee. Vond deze psycholoog.
Het eerste gesprek met deze psycholoog was tevens het laatste. De zwarte piste… Wist niemand de weg naar de blauwe piste dan? Scheiden is ook niet makkelijk. En blijven in een ongelukkig huwelijk al helemaal niet. Ik wil toch de mogelijkheid te onderzoeken om samen het goede te behouden. En te stoppen met dat wat niet goed is. Keep the good, ditch the bad. Scheiden kan altijd nog. Maar eerlijk gezegd zinkt de moed me wel in de schoenen door dit gesprek.
‘Ik denk dat ik moet scheiden’, zeg ik dan ook tegen de volgende therapeut. Zij antwoordt met ‘Wil je dan scheiden?’ En nee, dat wil ik helemaal niet. Samen onderzoeken we de mogelijkheden. Ze noemt A portrait of a marriage. Prachtig boek. Verder blijken er weinig behulpzame boeken te bestaan. Er zijn vooral twee smaken: scheiden of blijven. Red je relatie in 10 stappen. Of: weer gelukkig na je scheiding. Zwart of wit. Iets anders lijkt niet te bestaan.
Inmiddels zijn we ruim zes jaar verder. Nog steeds een gelukkig gezin, nog steeds elkaars beste vrienden, en ja, met ruimte voor nieuwe liefde. Het kan. En mijn partner en ik, wij zijn geen verlichte wezens, we zijn niet eens makkelijke mensen. Dus als wij het kunnen, dan kunnen veel meer mensen dit. Hoe zou mijn leven gelopen zijn als ik die tweede psycholoog niet gevonden had?
Het boek dat ik zocht bleek niet te bestaan. Ik heb het daarom zelf geschreven: Keep the good, ditch the bad. Ik merk nu dat veel mensen zich herkennen in mijn situatie. Vrijwel dagelijks delen ze hun verhalen met me. Stel je voor dat er iemand jouw spreekkamer binnenloopt met twijfels over scheiden of blijven. Stel je voor dat je haar kan helpen om een stevige thuisbasis te behouden waar ze altijd op terug kan vallen. Dan help je niet alleen haar, je helpt ook haar partner. En hun kinderen. En zelfs de gezinnen die zij op een dag zelf zullen vormen.
Dan hebben we toch iets goeds gedaan samen.
Deze column verscheen eerder in De Psycholoog.
Keep the good, ditch the bad
Je denkt na over scheiden, maar dat wil je niet. Je wil niet in je eentje voor de tv eten terwijl de rest van je gezin een paar straten verderop samen eet. En als je gaat scheiden, geef je ook alles op wat wel goed is. Je denkt over blijven, maar je voelt de knoop in je maag bij de gedachte aan nóg twintig jaar zo doorgaan.
Klinkt bekend? Je bent niet de enige. Het goede nieuws is: je hoeft niet te scheiden en je hoeft ook niet voor de kinderen bij elkaar te blijven. Laat clichébeelden los en maak met dit boek ruimte voor wat je zelf wil.